αναλόγως

και τι δεν θα 'δινα για να
έχω κάποια πράγματα- ή και να
μην έχω.
ηρεμία, για παράδειγμα
(απ' αυτή θα ήθελα),
το παράπονο που δεν κάναμε ποτέ τρίο-
αυτό να μου λείπει- κι
ο κατάλογος συνεχίζει μακρύς. ατελείωτος.

κάποιοι το θεωρούν απλό.
απλό είναι να φτιάξεις μακαρόνια.
αυτό
δεν είναι απλό. είναι
μπλεγμένες κλωστές που πρέπει να ξεδιαλύνεις,
μ' ένα τσεκούρι να κρέμεται από πάνω σου
σε περίπτωση που δεν τα καταφέρεις.

κλείνεις τον θερμοσίφωνα και φεύγεις.
στο δρόμο αναρωτιέσαι αν τον έκλεισες.
γυρίζεις πίσω κι ανακαλύπτεις ότι έκανες τόσο δρόμο τζάμπα.
ή ανακαλύπτεις ότι δεν αξίζει να ζεις.

ανάλογα με τον άνθρωπο πάντα.

Υ.Γ. 1

Η απολυτότητα της ύπαρξης με μαγνητίζει.
Υπάρχω, κι αυτό είναι όλο.
Δεν έχει υπεκφυγές κι ούτε επιδέχεται αμφίσημες αναλύσεις.
Το τέλος της είναι μια άλλη ιστορία.
Θα γραφτεί στο μπαλκόνι, στην κουζίνα ή κι εδώ, πάνω απ' τα πλήκτρα.
Μέχρι τότε όμως, θα είναι άλλοτε βάρος στην πλάτη
κι άλλοτε φτερά στα πόδια.
Δεν θα σηκώσει το χέρι απειλητικά και δεν θα δώσει καμία διαταγή,
μόνο με μια παθητική επιθετικότητα
θα μας υποτάξει όχι στην θέληση της,
αλλά στο πρέπει της.
Η θέση της στην ιστορία είναι αδιαμφισβήτητη.
Για άλλους είναι υπαίτια της ευτυχίας,
ενώ για τους πιο συνειδητοποιημένους, αιτία
και λόγος της Επανάστασης.
Δεν τη δημιούργησε θεός, αλλά
αυτό δεν έχει και καμία σημασία.
Ο έρωτας είναι αποτέλεσμα της και
με μια διαλεκτική σχέση- έτσι για να ευχαριστηθεί και ο Κάρολος-
είναι άρρηκτα συνδεδεμένος μαζί της.
Συνήθως δεν διαιρείται, ούτε και σπάει σε κομμάτια,
μόνο καμιά φορά, το πολύ- πολύ, να
χωριστεί στα δυο,
και τότε είναι η μόνη φορά που νιώθει ν' απειλείται,
πανικοβάλλεται και χάνει τον έλεγχο,
"Σε χρειάζομαι!", φωνάζει.

Κι αυτό είναι που κάποιοι λένε αγάπη.
Αλλά εσύ μ' έμαθες να μην το λέω τίποτα
και να αρκούμαι απλά που υπάρχει.

Η ύπαρξη μου χρειάζεται τη δική σου.

Κινούμενα σχέδια με παντζούρια κλειστά

Βράδια με κινούμενα σχέδια, σε καναπέδες στο
σαλόνι- πάντα στο σαλόνι-, μακαρόνια μετά, γλυκό
και χείλια. Κόλλησα κι εγώ σε 'κείνο το πάτωμα,
κουβάλησα τα έπιπλα κι ύστερα έμεινα για πάντα εκεί.
Είχες τα παντζούρια συνέχεια κλειστά, να μην σε ξυπνάει
ο ήλιος το πρωί, να μη βγαίνει και το δικό σου φως έξω,
εγώ τσιγάρα στην κουζίνα, η πόρτα κλειστή, ένα
ποδήλατο στο απέναντι μπαλκόνι, βαθιές ανάσες και
χαμόγελο, μια αφίσα που με κάνει περήφανο, την
κοιτάζω σε κάθε ρουφηξιά, θέλω να τη χαϊδέψω- θέλω
να σε χαϊδέψω-, φοβάμαι μη τη χαλάσω, δε την ακουμπάω.
Θα χτυπήσω το κουδούνι. Ακόμα κι αν δεν είσαι εκεί,
να ανοίξεις. Έστω για ένα "γεια", μια "καλημέρα.

Υπέρ

Σε μια καπνισμένη καπνοβιομηχανία οι
εργάτες συζητάνε χαμηλόφωνα μεταξύ τους κι
ακούς γλώσσες περίεργες, σε τονικότητες που
αναπαριστούν μια θολή ταξική αλληλεγγύη. Κάποιος
λέει πως φοβάται τις μέλισσες, γιατί λέει δεν τον
τσίμπησε ποτέ καμία, κι έτσι δεν ξέρει αν είναι αλλεργικός,
και γιατί να το ανακαλύψει τώρα; Είναι διαφημιστικό
αρχέτυπο αυτός, αλλά μετά από μια μακρά πορεία στα πέριξ
της οργάνωσης, κατάλαβε κι αποδέχτηκε τον εαυτό του όπως ήταν.
Αν και ο Κάρολος δεν το είπε ποτέ, ο τύπος αυτός θεώρησε
σωστό πως το σημαντικό ήταν να πιστέψει στις δυνάμεις
του, κι ας μην πίστευε στο προϊόν που αντιπροσώπευε
με την ύπαρξη του. Δεν θα ξεχώριζε ποτέ
και θα τον βασάνιζε πάντα ο έρωτας που του είχε φύγει
μέσα από τα χέρια, θα έκλαιγε μερικά βράδια κι
ίσως να έπινε και κάνα ποτηράκι παραπάνω όταν
η στιγμή θα ήταν δύσκολη, αλλά έτσι ήταν ο χαρακτήρας
του. Στο κάτω- κάτω τη δύναμη την είχε και το
ήξερε. Αύριο στην συνέλευση θα ψήφιζε υπέρ. Απεργία .

Η λοβοτομή της ενηλικίωσης πήγε στραβά

Ικεσίες για λοβοτομή, δειλία και ξαναζεσταμένο
φαγητό, βιβλία δικά μας και βιβλία ξένα, αλήθεια
που είναι πεντακάθαρη αλλά αποδεκτή μόνο από
εμάς, γιουβαρλάκια μαγειρεμένα με αγάπη και
εμβατήρια και ξανά εμβατήρια και πανικός και
κλάμα.

Ανακαλύψαν τις κρυψώνες μας. Στοπ.
Κουκουλωθείτε κάτω από τις κουβέρτες. Στοπ.
Πάρτε αγκαλιά τον εαυτό σας. Στοπ. Το
τηλεγράφημα που διαβάζεις είναι παλιό, σκισμένο
στις άκρες.

Απορείς γιατί στερεύουν οι λίμνες,
επηρεάζεσαι από μακροσκελείς αρλούμπες αμφιβόλου
εναρμόνισης με τις ευαισθησίες του τελευταίου
συνεδρίου, πλένεις τα χέρια σου να ξεπλύνεις
αμαρτίες.
Ως πότε; Ως τότε.

Κι ύστερα με πιάνει το παράπονο.

Τι καλά να με κρατούσες παιδί.
Έστω και κακομαθημένο. 

Θα συνεχίσουμε. Θέλουμε δεν θέλουμε .

 Ο Βόσπορος κάνει μπουρμπουλήθρες σαν παιδί που
δεν θέλει να πιει το γάλα του. Βράζει και το μυαλό μου στο
ακριβό άρωμα των μαξιλαριών που δάγκωνες. Δεν έχω
όρεξη για μεγάλες προτάσεις. Μικρά τα όσα μείνανε.
Μικροί κι εμείς. Όλα φτιαγμένα να ταιριάζουν στα
χέρια μου. Και τα δικά σου χέρια να ταιριάζουν στα
δικά του. Περνάω από την Ευρώπη στην Ασία μόνο
με το μυαλό μου. Εσύ αλλάζεις πλευρά στο κρεβάτι.
Καταπώς βολεύει εκείνον ή κατά πως βολεύει εσένα. Δεν
έχει σημασία. Ένα αρνί μπήκε στο στομάχι μου και
κατασπαράζει τα σωθικά μου. Οι λύκοι φαγώθηκαν και
η παραδοξότητα έχει γίνει λογική. Κοινή λογική, φτηνή κι
εκνευριστική. Επικίνδυνη. Δεν είσαι εδώ να ψηφίσεις. Θα
μας κυνηγήσουν και τι θα έχω να σκέφτομαι;  

Ντουμ-τα-τα-ντουμ-τα, σαν Αμανές...

Χτυπάει ο ρυθμός βαθιά μέσα σε λεπτές
κλωστές από υγρό μεταξοσκώληκα κι αλλάζει
το δέρμα του προκλητικά στα κλουβιά των
υγρών καλοκαιριών με τα κολλημένα φανελάκια
στο σώμα μου, με το σώμα σου ιδρωμένο, με
το σώμα σου στο σώμα μου, και τώρα να που
η γη πονάει, κλαίει στα βήματα μου, μυρμηγκιάζουν
τα πόδια μου, ο καιρός δεν αλλάζει εδώ, γαντζώθηκε
ο χειμώνας και καίει, βράζει το μυαλό μου, εξατμίζεται
η μυρωδιά. Μένεις εδώ και θα μένεις εδώ, ζεστό
ταμπούρλο σε φάλτσα μπάντα, περιφέρεται στο χωριό
η καντάδα όσων δεν έκαναν ποτέ καντάδα, κι εγώ
τραγουδάω, στον ρυθμό και στον τόνο
σωστός, μικρομέγαλος πρόγονος του εαυτού
μου με ματαιόδοξα κόμπλεξ, και ποτέ δεν κατάλαβα
ποιο μέλλον κρύβει την λύση,
γιατί ακόμη και ο Κάρολος δεν μπόρεσε να σε εξηγήσει.  

Μελαγχόλησε, μην το γελάς

Που τη βρήκαμε πρώτη φορά την
μελαγχολία; Σε ποια αυλή αναγνωρίσαμε
το πρόσωπο της; Πότε απέκτησαν
οι αλλαξοκωλιές γεγονότων και συναισθημάτων
το βάρος των αναμνήσεων; Η παιδική
αθωότητα έγινε ξαφνικά αντιμετώπιση
προβλημάτων, αν κι αυτό το καταλάβαμε
λίγο αργοπορημένα, όπως ο ναυαγός
καταλαβαίνει μετά από ώρα- μετά τον
πανικό- το αναπόφευκτο του τέλους και
την σημασία του θαύματος, που
κάποιοι- επιπόλαια- το ονομάζουν
προσπάθεια. Φάε από τις στιγμές που
πέρασαν, όπως ένα όρνιο τρώει από
ένα κοπάδι ψόφιες ζέβρες,
να μια καταστροφική συμβουλή. Αλλά
μη βιαστείς να με κατηγορήσεις
ευτυχισμένε άνθρωπε. Εσύ ασυνείδητα
έχεις επιλέξει τον καπιταλισμό. Εγώ
τουλάχιστον, σε ενημερώνω για τις συνέπειες.