Το πιο ευτιχισμένο (το πιο...)

Ας το παραδεχτούμε:
το μόνο που έχουμε να χάσουμε είσαι εσύ.
Σε έναν κόσμο που μετράει τα πράγματα
σύμφωνα με το δικό μου αξιακό σύστημα,
βαθμολογείσαι όσο και μερικές στιγμές ευτυχίας.
Για 'σένα είσαι τα πάντα.
Έτσι τα πράγματα γίνονται απλά
-και μ' αρέσουν τα απλά πράγματα, αγοράζουν χρόνο,
κι είναι πολύτιμος ο χρόνος,
να, για παράδειγμα, πότε ήρθες πότε φεύγεις(!)
στο πιο ευτυχισμένο απ' όλα τα θλιβερά καλοκαίρια.

Διαβάζω το "Αποχαιρετισμός στα Όπλα" τώρα,
κι όλοι αγαπιούνται έτσι, χωρίς λόγο
και χωρίς φόβο βάζουν τις γλώσσες τους
ο ένας στο στόμα του άλλου.
Πρόκειται βέβαια να πεθάνουν μέσα σε θλιβερά χαρακώματα
αλλά εκεί πρόκειται να πεθάνουμε κι εμείς,
και μάλιστα σε καιρό ειρήνης,
οπότε δεν μπορώ να μη ζηλεύω
ούτε να μην απογοητεύομαι τα βράδια που
πάντα τελειώνουν άσχημα,
με ύπνο γεμάτο με όνειρα
-μακάρι να μην ονειρευόμασταν!-
και με την πρωινή ξινίλα απ' τη συνειδητοποίηση
της πουτάνας πραγματικότητας.

Κοίτα να δεις που κάνω σαν έφηβος πάλι,
σ' αυτό το πιο ευτυχισμένο απ' όλα τα θλιβερά καλοκαίρια.
Ξέρεις...σ' ευχαριστώ.