Δε γκρέητ Μάιλς Ντέιβις

Ο Μάιλς Ντέιβις σηκώθηκε ένα βράδυ από το κρεβάτι του με τα νεύρα του τεντωμένα, σαν σκοινιά που κρατάνε κρεμασμένους ενώ τους χορεύει ο αέρας.

Το δωμάτιο ήταν άδειο, τα φώτα σβηστά κι εκείνος θαρρείς πως φωσφόριζε με το άσπρο του φανελάκι και το άσπρο σώβρακο.

Πήρε ένα σχεδόν άδειο μπουκάλι τζιν από το πάτωμα και κούμπωσε μ' αυτό το στόμα του στραγγίζοντας το μέχρι να μείνει σκέτο γυαλί με μια πολύχρωμη ετικέτα.

"Είμαι ο Μάιλς Ντέιβις γαμώ το μπελά μου!", ούρλιαξε σπάζοντας την ησυχία της νύχτας, κάνοντας την κομμάτια να την μαζεύεις με την ηλεκτρική σκούπα.

"Γράφω την καλύτερη μουσική στον κόσμο!¨, συνέχισε στον ίδιο τόνο.

"Δεν υπάρχει κανείς σαν εμένα, διάολε!", είπε κι άρχισε να γελάει μ' ένα γέλιο παρανοϊκό, που νόμιζες πως έβγαινε από τρομπέτα.

Μετά, πήρε μια βαθιά ανάσα, τα μάτια του γαλήνεψαν κι έπεσε να κοιμηθεί.

Δεν έπαιξε μουσική, δεν έγραψε μουσική, δεν τρύπησε τη φλέβα του με καμιά βελόνα, δεν έκανε τίποτα το αξιοσημείωτο, τίποτα αντάξιο του Μάιλς Ντέιβις. 

Απλώς πήρε μια βαθιά ανάσα, έκλεισε τα γαληνεμένα του μάτια και βυθίστηκε στον ύπνο .