_κάθε καινούρια αρχή είναι και πιο κοντά στο τέλος .

26.9.12

Waiting for the sleepy girl to leave

I taste something like
melted past.
I realize it 's the new
brand of cigarettes I bought.
Everyone's steps are making so
much noise and I like
the noise
as I like a cold beer when
it's hot outside. I feel
alive in the noise.

Then you come.
You kiss me.
You sit down next to me.
Then we laugh.
We laugh a lot. I like that.
Then you kiss me again.
I kiss you back.
I can't stop kissing you.
We are talking about what we did
through the day
as if we will meet again tomorrow.
Then you hug me and it's nice.

I would give my left foot's little toe
(and I love that toe)
to keep you here a little longer.
You may think that this is too much
-you know me just for a few days-
but you smell nice.
And in a world like this,
in which I hate so many of its people,
this is really something

don't you think?

24.9.12

Μόνο για να λες ότι το είπες

Πόσος καιρός να έμεινε; Μερικές μέρες.
Ανακατανομή των κερδών. Επαναξιολόγηση.
Σαν να μας γαργάλισαν τις πατούσες. Λίγο.
Αυτό το φθινόπωρο μάλλον φοράει ζώνη αγνότητας,
χωρίς κλειδί, με κωδικό ασφαλείας και ανιχνευτή αμφιβληστροειδούς.
Κατάλαβες; Κατάλαβα να λες - που βγάζει και νόημα.

9.9.12

(π)όσο ακόμα(;)

Σχεδόν κανείς δεν έρχεται κοντά.
Φοβάμαι τον άλλον. Με φοβάται.
Δεν είναι υπαρξιακό το θέμα.
Ποτέ δεν ήταν. 

Δε γίνεται ανθρώπινος ο καπιταλισμός.
Ένας κουβάς γεμάτος
"δεν"
που αγνοούμε.
Τα πράγματα δεν είναι
όπως θα θέλαμε να είναι.

Εχθροί παντου.
Πούτσα και ξύλο.

Δε μιλάς;
Δεν έχεις τι να πεις.
Μα ούτε και περιθώρια υπάρχουν.
Δεν υπάρχει καιρός.
Δε ζεις.
Βιάσου.
Όσο ακόμα υπάρχεις.


6.9.12

Ανδρικά αναπαραγωγικά όργανα μπλε

Σίχαινομαι την
επιβολή
της
γελοιότητας
στα πρώτα
ραντεβού
πριν
το
ζευγάρωμα(sic).
Μακάρι να
μην
την
σιχαινόμουν.
Μακάρι να
υπήρχε
βιβλιαράκι
οδηγιών
χρήσης
και
κανείς
να
μην
ήθελε
ν'
αλλάξει
τον
κόσμο.
Μακάρι
αυτές
οι
πόλεις
να
μην
έμοιαζαν
με
πηγμένα
σκατά.

Αλλά έτσι πάει:
Κάθε
τι
που δεν
το φτάνεις
το
κάνεις
"μακάρι".

5.9.12

Ύστερα. Τότε που το μελό θα πεθάνει.

Στην αρχή είχε ησυχία. Υπερβολική ησυχία. Ύστερα άρχισαν να μιλάνε.
Τι όμορφα που είναι μερικές φορές να νυχτώνει και να είσαι έξω, σε μια πόλη που εδώ και χρόνια έχεις βαρεθεί. Σαν πλάνο σε ταινία, που οι δυο κάθονται ακίνητοι και γύρω τους οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν και πίνουν και γελάνε και τα τραπέζια γεμίζουν και αλλάζουν οι παρέες κι ανάβουν τα φώτα μέχρι που όλοι χάνονται- και οι δυο χάνονται, με σκοπό να ξαναβρεθούν.

Στην αρχή είχε ησυχία. Υπερβολική ησυχία. Ύστερα άρχισαν να γελάνε.
Τι όμορφες που είναι μερικές στιγμές όταν έχεις ξεχάσει πως μοιάζουν. Ανακατεύεις τα λόγια με τον καφέ μήπως και βρεις τα σωστά κι ύστερα τα φτύνεις αγχωμένα και χαμογελάς, τα χέρια λίγο κάπως ιδρώνουν, θυμάσαι πως ήσουν έφηβος και η ένταση έχει κλείσει, κανένας ήχος δεν ακούγεται, μόνο το ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων ακούγεται, παίζεις με τα τσιγάρα και ξεχνάς να καπνίσεις- για πόση ώρα ξεχνάς να καπνίσεις!- κι αναρωτιέσαι πως να φαίνεσαι στον καθρέφτη και πως να μοιάζει η φωνή σου όταν δεν βρίσκεται μέσα στο κεφάλι σου. Χωρίς λόγο και μόνο γιατί το 'θελες να είσαι εκεί.

Στην αρχή είχε ησυχία. Υπερβολική ησυχία. Ύστερα...
Ύστερα σκέφτεσαι τα πάντα. Όλα μαζί. Περνούν απ' το μυαλό σου άσχετες σκέψεις κι άκυρες γιατί κάθε βήμα που σε κάνει και πιο κουρασμένο σου θυμίζει πως η ζωή είναι κι ωραία μερικές φορές. Σαν να πέθανε η μελαγχολία στη γκρίζα θάλασσα ενός μέτριου παρελθόντος, και στην σκιά αυτού του καλοκαιριού δεν μένει παρά μια (χαζο)χαρούμενη χαρά, χωρίς αιτία και χωρίς σκοπό και μόνο το να κολυμπάς μετράει κι ας μην φτάσεις πουθενά. 

Έτσι είναι. Κάποια απογεύματα είναι πιο όμορφα από άλλα...
Κι αν ακόμα γίνεσαι αρκετά μελοδραματικός χωρίς λόγο, είναι γιατί οι αλλαγές παίρνουν χρόνο. Θα περάσει κι αυτός, μην τρομάζεις... 

1.9.12

Σ όπως Σάββατο

"Δεν θα λυπηθώ", είπε
κι άναψε ένα τσιγάρο ίσα με το μπόι της.
"Όλα συμβαίνουν
και δεν συμβαίνουν
κι ύστερα είναι το ίδιο", είπε
χωρίς να ξέρει τι ακριβώς ήθελε να πει.
Το στομάχι του είχε λυθεί.
Ο κόμπος ήταν για μερικές ώρες.
Μακάρι να ένιωθε έτσι ζωντανός
λίγο περισσότερο.
"Δεν μου ταιριάζει να λέω μακάρι", σκέφτηκε
και χαμογέλασε.
"Δεν θα λυπηθώ", είπε,
"άλλωστε τίποτα δεν τέλειωσε ακόμα".