Ύστερα. Τότε που το μελό θα πεθάνει.

Στην αρχή είχε ησυχία. Υπερβολική ησυχία. Ύστερα άρχισαν να μιλάνε.

Τι όμορφα που είναι μερικές φορές να νυχτώνει και να είσαι έξω, σε μια πόλη που εδώ και χρόνια έχεις βαρεθεί. Σαν πλάνο σε ταινία, που οι δυο κάθονται ακίνητοι και γύρω τους οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν και πίνουν και γελάνε και τα τραπέζια γεμίζουν και αλλάζουν οι παρέες κι ανάβουν τα φώτα μέχρι που όλοι χάνονται- και οι δυο χάνονται, με σκοπό να ξαναβρεθούν.

Στην αρχή είχε ησυχία. Υπερβολική ησυχία. Ύστερα άρχισαν να γελάνε.

Τι όμορφες που είναι μερικές στιγμές όταν έχεις ξεχάσει πως μοιάζουν. Ανακατεύεις τα λόγια με τον καφέ μήπως και βρεις τα σωστά κι ύστερα τα φτύνεις αγχωμένα και χαμογελάς, τα χέρια λίγο κάπως ιδρώνουν, θυμάσαι πως ήσουν έφηβος και η ένταση έχει κλείσει, κανένας ήχος δεν ακούγεται, μόνο το ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων ακούγεται, παίζεις με τα τσιγάρα και ξεχνάς να καπνίσεις- για πόση ώρα ξεχνάς να καπνίσεις!- κι αναρωτιέσαι πως να φαίνεσαι στον καθρέφτη και πως να μοιάζει η φωνή σου όταν δεν βρίσκεται μέσα στο κεφάλι σου. Χωρίς λόγο και μόνο γιατί το 'θελες να είσαι εκεί.

Στην αρχή είχε ησυχία. Υπερβολική ησυχία. Ύστερα...

Ύστερα σκέφτεσαι τα πάντα. Όλα μαζί. Περνούν απ' το μυαλό σου άσχετες σκέψεις κι άκυρες γιατί κάθε βήμα που σε κάνει και πιο κουρασμένο σου θυμίζει πως η ζωή είναι κι ωραία μερικές φορές. Σαν να πέθανε η μελαγχολία στη γκρίζα θάλασσα ενός μέτριου παρελθόντος, και στην σκιά αυτού του καλοκαιριού δεν μένει παρά μια (χαζο)χαρούμενη χαρά, χωρίς αιτία και χωρίς σκοπό και μόνο το να κολυμπάς μετράει κι ας μην φτάσεις πουθενά. 

Έτσι είναι. Κάποια απογεύματα είναι πιο όμορφα από άλλα...

Κι αν ακόμα γίνεσαι αρκετά μελοδραματικός χωρίς λόγο, είναι γιατί οι αλλαγές παίρνουν χρόνο. Θα περάσει κι αυτός, μην τρομάζεις...