Αντί προλόγου... μια ανάσα .

Ορίστε. Ξέχασα τον πρόλογο. Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τους προλόγους.

Ίσως δεν ξέρω τι θέλω να πω για κάτι πριν το ολοκληρώσω. Οπότε ένας σωστός πρόλογος θα έρθει μάλλον όταν θα αποφασίσω να σταματήσω να ασχολούμαι με αυτό το μπλογκ.

Τώρα θα αρκεστώ σε κάποιες λίγες σκέψεις.

Μέχρι πριν λίγες μέρες ζούσα σε μια πόλη που με έπνιγε. Είχε βάλει το κεφάλι μου ανάμεσα στα πόδια της και το έσφιγγε. Το σώμα της είχε γεράσει πια. Είχε χάσει την λάμψη της νιότης.

Προσπάθησα να ξεφύγω. Της χάιδεψα τα μπούτια, της είπα γλυκόλογα. Αυτή εκεί, αποφασισμένη να με σκοτώσει. Την χτύπησα. Πρέπει μάλιστα να της άφησα μια μικρή μελανιά πάνω από το γόνατο. Δεν την ένοιαξε.

Ίσως αν μπορούσα να της κάνω έρωτα να με άφηνε να ζήσω. Είχα χάσει κάθε έλξη γι' αυτήν όμως πια. Της είπα ψέμματα να μ'αφήσει, για να βγάλω τα ρούχα μου.

Από τότε τρέχω. Και καπνίζω. Πολύ. Βλέπω τον καπνό να φεύγει και να διαλύεται χωρίς σώμα, χωρίς χαμόγελο, δάκρυα ή στύση. Και τον χαίρομαι.

Στην αρχή πίστευα πως δεν μπορεί, κάπου υπάρχει μια λύση. Ίσως ένα κομμάτι μου το πιστεύει ακόμα. Κι αν δεν υπάρχει όμως; Κι αν απλώς κολυμπάμε σε μια βρώμικη θάλασσα, περιμένοντας για μια στεριά που δε βρίσκεται πουθενά παρά μόνο στο γαμημένο το μυαλό  μας;

Ίσως, αν το δεχτούμε αυτό να καταλάβουμε πως έχει πλάκα το κολύμπι. Όχι γιατί θα μας βγάλει κάπου ( εδώ ήταν που έκανε ένα μικρό λαθάκι ο Καβάφης με την Ιθάκη του...πολύ σημαντικό το ταξίδι σου λέει, αλλά πάντα στο μυαλό σου να 'χεις την Ιθάκη!) , ούτε γιατί διαφορετικά θα πνιγούμε. Απλώς είναι έτσι από την φύση του. Διασκεδαστικό .

Αυτά. Χρειαζόμουν μια ανάσα. Τώρα μπορώ να συνεχίσω να τρέχω. Ή να κολυμπάω .