Κυκλοκυκλοθυμία

Διαβάζω, χωρίς να καταλαβαίνω τι,
μόνο τα δικά μου καταλαβαίνω,
που καίγονται μέσα σε καταπράσινες φιλίες,
αρχαιολογικά μνημεία
ανυπολόγιστης αξίας,
ανυπολόγιστης βλακείας,
και αράζω κάτω από ταβάνια
κι ακουμπάω την πλάτη μου σε τοίχους,
κάνοντας έρωτα στην
Μόνο-εκείνη-μου-απέμεινε
αδυναμία μου να τρελαθώ.
Επίτηδες ζω
και το σκέφτομαι καλά κάθε πρωί
και το τεκμηριώνω με επιχειρήματα,
σαν εκκεντρικός και μέινστρημ εξομολογητικός ποιητής
σε έναν κόσμο από τραπουλόχαρτα,
άξιος απόγονος μικροαστών δασκάλων
που τρώνε σάλτσα με μαχαιροπίρουνο.
Ξεφεύγω λίγο από μια αυταπάτη
που βούλιαξε στις λάσπες
και αγγίζω τις ευγενικές/σιχαμερές ψυχές
του ακροατηρίου που παραμένει στις θέσεις του,
"Παρακαλώ, λίγη υπομονή, τελειώνω",
σκορπίζωντας πολύτιμα σωματικά υγρά
σε παρτούζες φαντασίας.
Κάνω αλαζονικές βόλτες
σε ένα χωριό κρετίνων/ηλιθίων
και δέχομαι την αξία της ζωής
που σαν φτηνή επιθεώρηση γελάει
με τις περίεργες φάτσες μας.
Μαντρώνω τους ενδοιασμούς
που φτύνουν στο μουνί της θλίψης
και φτιάχνω αλληγορίες
σαν κι αυτές που έφτιαχνες εσύ

Είμαι/δεν είμαι
ζωντανός.

Διαμάντι το μυαλό,
που αποδείχτηκε
κάρβουνο.