Πληρώσανε όλοι το εισιτήριο,
οι φίλοι,
και περάσανε μέσα να δούνε
που έκανε
παράσταση
τη ζωή του.
Σιωπήσανε ευγενικά,
όπως
έπρεπε
κι ακούσανε προσεκτικά- έτσι
νομίζανε-
κάθε λέξη.
Κάπου γελάσανε λίγο
-στην σκηνή που ήταν μόνος στο μπάνιο-
αλλά σοβάρεψαν ξανά
γρήγορα.
Στο τέλος
πετάξανε τριαντάφυλλα
και χειροκροτήσανε.
Βγήκανε μαζί από το θέατρο
και πήγαν να γιορτάσουν την
επιτυχία
με μερικές μπίρες.
Στην αρχή
όλα ήταν εντάξει
αλλά όσο περνούσε η ώρα
στα πρόσωπα τους άρχισε
να εμφανίζεται η
απορία,
γιατί
παρά την μεγάλη
επιτυχία της παράστασης
εκείνος
ήταν μπλε και λυπημένος.
Έκαναν υπομονή- όσο άντεξαν,
δεν τους κατηγορώ-
αλλά κάποια στιγμή
τον ρωτήσανε:
"Αφού τελείωσε το θέατρο,
γιατί
συνεχίζεις να υποδύεσαι τον ρόλο;"
"Γιατί τόσο δράμα,
ενώ όλοι-
κοίτα γύρω!-
περνάνε
τόσο
καλά;"
Εκείνος
γέλασε
γιατί δεν κατάλαβε
τον τόνο της φωνής τους
αλλά εκείνοι
συνέχισαν να
τον κοιτάζουν
σοβαρά,
μέχρι που
βαρεθήκανε την υποτιθέμενη σαπίλα του
και
φύγανε.
Όταν τον βρήκαν να αιωρείται στην κουζίνα,
κατάλαβαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου