Μάλλον ψάχνω απλά έναν τρόπο να πω "ευχαριστώ"

Τα πόδια μου ετοιμάζονται να το σκάσουν.
Αλλά φοβάμαι το μυαλό μου
- θα βρει πάλι κάποια δικαιολογία.
Είναι άλλωστε όπως το είπες
"η Τέχνη δεν είναι ζωή, διαφέρει,
κι ας είναι τέχνη το να ζεις".
Κι ύστερα σκέφτομαι
"πόσο μακριά θα έφτανα έτσι κι αλλιώς;"
Αφού πάντα υπάρχει ο φόβος.
Σαν μια τεράστια μήτρα:
γεννάει ζωές και τις σκοτώνει.
Αναπαράγω όσα βιντεοσκόπησα.
Σημειώνω τα λάθη σε τετράδια.
Χρειάζονται πολλά τετράδια.
Λάθος
λάθος
λάθος
Κι όλα είναι στάσιμα
σαν μια παγωμένη εικόνα.
Μια στιγμή!
Κάτι υπάρχει εδώ,
κάτι κινείται,
μια έχει τα μαλλιά του κομμένα,
ύστερα μακριά,
φοράει πιτζάμες για να κοιμηθεί,
τριγυρίζει στο σπίτι σου,
μετά φεύγει,
ξαναγυρίζει,
φεύγει ξανά,
κάπου χάνεται,
μα πάντα είναι εκεί.
Στο τέλος, ναι, εκεί.
Τότε που κατάλαβα όλα όσα έλεγα.
Τώρα.