Κόλαση

Τώρα που η προσωπική μας κόλαση
έγινε ξαφνικά και συλλογική και
μας έπιασε στον ύπνο,
την ξορκίζουμε με
λιτανείες ειδώλων,
ένα γύρο από την εκκλησία
της ενήλικης αφέλειας μας
-καμιά φορά και δυο-
ενώ η μπάντα του δήμου παίζει
σε πόνο ύφεση
τα εμβατήρια της αλλοτινής μας
περηφάνιας.
Βρίζουμε, απελπιζόμαστε και βρίζουμε ξανά.
Έχουμε γίνει έντομα
και τρεφόμαστε πια με το
αίμα που στάζει στο πάτωμα από
τα κουφάρια των συνηθειών μας που
κρέμονται ένα γύρο.
Τα μυαλά μας έγιναν κάρβουνα
και τα μάτια μας κάρβουνα
και ψάχνουμε τώρα
μόνο με την αφή
να βρούμε τι συμβαίνει,
αλλά τα χέρια μας
χάλασαν κι αυτά και πονάνε
απ' τα δεκάωρα στις μηχανές και στα γκισέ,
να φτιάχνουμε και να εξυπηρετούμε,
και γυρίζουμε ύστερα στην ασφάλεια/φυλακή
του σπιτιού μας
κι απλώνουμε τα πόδια μας στον καναπέ,
αλλά δεν μοιάζει όπως παλιά-
η ξεκούραση έγινε μια γρια με αρθρίτιδα.
Εναποθέτουμε τις ελπίδες μας, που
μοιάζουν με χαλασμένα μαργαριτάρια
μέσα σε ακόμα πιο χαλασμένα όστρακα,
σε γερασμένους αλλά πάντα καλοστεκούμενους
ταχυδακτυλουργούς, που
βγάζουν από τα μανίκια τους
πείνα και αίμα-
Ναι, αγάπη μου, ακόμα-
και ανηφορίζουμε τις κυριακές
στο μοναστήρι
που εκεί, λένε,
υπάρχει το αιδοίο της εκδίκησης
και πηγαίνει ο πιστός
και το ξεσκίζει
κι όλες του οι αμαρτίες συγχωρούνται
κι όλος του ο πόνος ησυχάζει.

Άκουσες τον καιρό αγπάπη μου;
Αύριο είπε, θα έχει κρύο.
Βγάλε το περσινό παλτό απ' την ντουλάπα.