Ιντερμίσιον

Δεν θα πούμε τίποτα ξανά
γιατί δεν θα είμαι εδώ.
Ούτε στα καλοκαίρια θα μείνω
-δεν την αντέχω τόση ζέστη-
μιας και τα κλιματιστικά μας
γεμίσανε πηχτό ιώδιο
και δεν λειτουργούνε πια.
Η στιγμή είναι μύγα
και μύγα θα μείνει για πάντα
-δεν τις πιάνεις τις μύγες,
δεν μπορείς,
απλά τις σκοτώνεις.
Όταν το μέλλον χτίσει
τον καινούριο κόσμο,
θα 'θελα να τον χαρείς
-να με θυμηθείς
που τον παζάρευα-
και να μην κουραστείς
όπως εγώ.
Μιλάω σαν θεός καμιά φορά,
συγχώρα με, είναι κακιά συνήθεια,
σαν σκουριά
και δεν φεύγει με τίποτα.
Ντύθηκα χρυσός,
μα ούτε κι αυτό έπιασε.
Ντύθηκα άλλος,
μα με κατάλαβαν γρήγορα.

Η φορμόλη έχει πικρή γεύση
κι εγώ ξέχασα πως να φτύνω.
Μόνο να καταπιώ μπορώ πια
αλλά κι αυτό με πνίγει.

...κι είναι και που
ντρέπομαι να με βλέπεις έτσι.

Όλες τις νύχτες

Όλες τις νύχτες
θα τις κάνω σημάδι με στυλό στον τοίχο,
σαν την μάνα μου, που ακόμα μετράει
να καταλάβει γιατί κόντυνα,
όταν όλα τα παιδάκια είχαν ψηλώσει.

Όλες τις νύχτες
θα τις στήσω στον τοίχο,
και με το "πυρ!" του φεγγαριού
θα πέσω νεκρός από τις σφαίρες τους.

Όλες τις νύχτες
θα τις περάσω ξανά
μία προς μία,
γιατί ποτέ δεν είναι αρκετά τα βασανιστήρια
όταν πρόκειται για τη ζωή.

Όλες τις νύχτες
θα τις γράψω σε μια κασέτα,
να παίζουν τα ουρλιαχτά τους
όσο κρατάει ο ήλιος,
να μπορώ ν' αντέξω τη μέρα.

Όλες τις νύχτες
που με κατάντησαν
τόσο γελοία μελοδραματικό.

Το να φοβάσαι τη δυστυχία είναι σαν να φοβάσαι να καταπιεις

Αυτά τα πρωινά με σκοτώνουν.
Κρέμομαι σαν κλωστή από το ταβάνι
κι αυτό είναι ένα απαίσιο συναίσθημα.
Ο ψυχίατρος μου είπε να μην ξυπνάω καθόλου.
Εγώ αποφάσισα να μην κοιμάμαι.
Έφτιαξα μια κασέτα με την κρύα φωνή σου.
Κρύα κασέτα, μου παγώνει το κεφάλι.
Τρώω αφόρητα κάθε βράδυ
μιας και δεν υπάρχει ο κίνδυνος να δω εφιάλτες.
Ευτυχισμένη ζωή.

Οι δουλειές έχουν γίνει σαν τους χαρούμενους ανθρώπους.
Είναι πολύ σπάνιο να βρεις μια
και αν τη βρεις σίγουρα δεν θα είναι αυτό που φαίνεται.
Οι αυταπάτες είναι πλέον το μόνιμο πιάτο της ημέρας.
Αυταπάτες με λαχανικά, αυταπάτες με ρύζι, τηγανιτές αυταπάτες.
Οι ατομικές λύσεις έχουν πια το προσδόκιμο ζωής μιας μύγας
-συνήθως τις βρίσκεις λιωμένες σε κάποια μπαλκονόπορτα.
Η συλλογικότητα είναι έμβρυο για λίγες μήτρες.
Ο διάολος δεν προλαβαίνει να βάζει καινούρια σερβίτσια
-χρόνια είχε να δει τέτοια κίνηση.
Ευτυχισμένη ζωή.

Αν μπορούσα τουλάχιστον να φτύσω τη μήτρα που με γέννησε,
τώρα δεν θα ήμουν δυστυχισμένος
σ' αυτό το απαίσιο μέρος.
Σίγουρα θα ήμουν σ' ένα καλύτερο.

Κρίμα... πάλι πέρασε η ώρα.
Θα αυτοκτονήσω αύριο. 

Στους φανταστικούς διαλόγους λέγονται τα πιο αληθινά πράγματα

Μου είπε ότι κάνω σαν γκόμενα.
Της είπα ότι αυτό είναι σεξιστικό.
Μου είπε "τι σε νοιάζει;"
Της είπα ότι κανείς δεν θέλω να την προσβάλει, ούτε καν αυτή η ίδια.
Μου είπε να πάω να γαμηθώ.
Της είπα "μακάρι"
Μου είπε να σταματήσω τις εξυπνάδες
Της είπα ότι δεν μπορώ
Μου είπε ότι με κατηγορεί για όλα
Της είπα ότι κι εγώ με κατηγορώ για όλα
Μου είπε να σταματήσω τις εξυπνάδες.
Της είπα ότι επαναλαμβάνεται.
Μου είπε να ξεκολλήσω
Της είπα ότι προσπαθώ
Μου είπε να συνεχίσω τη ζωή μου
Της είπα ότι προσπαθώ
Μου είπε ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη
Της είπα να σταματήσει τις εξυπνάδες
Μου είπε ότι είναι ευτυχισμένη
Της είπα ότι το εύχομαι
Μου είπε ότι είναι ευτυχισμένη
Της είπα ότι δεν το πιστεύω
Μου είπε ότι μ' έχει βαρεθεί
Της είπα ότι θέλω να τη δω
Μου είπε όχι
Της είπα ότι πεθαίνω
Μου είπε ότι δεν τη νοιάζει
Της είπα ότι νοιάζει εμένα
Μου είπε ότι πρέπει να φύγει
Της είπα ότι πρέπει να φύγω κι εγώ

Εκείνη έκλεισε το τηλέφωνο.
Εγώ τελικά δεν είχα να πάω πουθενά.

Νύχτα no. αμέτρητο

Είναι όμορφα εδώ πάνω.
Η νύχτα έχει φορέσει ησυχία.
Ένα κόκκινο φως ανάβει στο απέναντι παράθυρο.
Δυο άνθρωποι κάνουν σεξ
ή τα παιδιά έπεσαν για ύπνο.

Που στο διάολο είσαι;

Είναι άσχημα εδώ πάνω.
Η ησυχία είναι αφόρητη.
Τα αυτοκίνητα περνάνε βουβά κι αμέτρητα απ' τον απέναντι δρόμο.
Άνθρωποι φεύγουν αναζητώντας μια καινούρια κόλαση
ή κουρασμένοι από τον πολύ παράδεισο.

Που στο διάολο είσαι;

Είναι τόσο αδιάφορα εδώ πάνω.
Έχει πέσει μια αδιάφορη ησυχία.
Ανάβουν αδιάφορα φώτα
και περνάνε αδιάφορα αυτοκίνητα.
Άνθρωποι πηδιούνται και φεύγουν
κι αυτό δεν έχει καμία σημασία.
Η πόλη πεθαίνει.
Οι ποιητές έχουν πεθάνει από καιρό.
Μόνο έμεινα εγώ για να τους κάνω τα μνημόσυνα.

Που στο διάολο είσαι;

Μελοδραματισμοί του μεσημεριού

Σαν να βλέπω ριμέικ μιας παλιάς ταινίας
μαθαίνω ξανά πως να γίνομαι συντηρητικός.
Από αντίδραση.

Η αβεβαιότητα είναι κλουβί
κι εγώ πρόβατο με ψευτοεπαναστατικές διαθέσεις.
Από συνήθεια.

Σαν να το ήξερα όταν την είδα
γι' αυτό και δεν την συμπάθησα ποτέ,
ό, τι κι αν μου έλεγες γι' αυτήν.
Από φόβο;

Οι ώρες στις κατεστραμμένες μας νύχτες,
που καταστρέφονταν περισσότερο με την απουσία σου,
ήταν τελικά χαμένα χρόνια,
κι όμως έμεινα να τους κρατάω το χέρι.
Από βλακεία.


Κοίτα πόσα συνώνυμα βρήκα για την αγάπη.

Τελευταία πράξη ενός μονόπρακτου

(Ανοίγει η αυλαία και στην σκηνή πέφτει ένα κίτρινο κι αρρωστιάρικο φως. Η κυρία 37-52 κάθεται στην καρέκλα του γραφείου, φορώντας ένα μακρύ πουλόβερ. Απέναντι της, καθισμένο στο κρεβάτι, είναι το αηδιαστικό κατάλοιπο ενός ανθρώπου. Ανάμεσα τους, στο πάτωμα, είναι πεσμένος ο άνθρωπος)

Είχε τη ζωή μέσα του, κυρία 37-52.
Κάποτε.
Αγκάλιαζε χρώματα
αυτός που τώρα βλέπετε
πεσμένο στα τέσσερα
να τρώει από το πάτωμα
ότι αποφάγια του πετάξατε.
Έκαιγε το μέτωπο του
-το είχατε αγγίξει άρα με καταλαβαίνετε-
και γελούσε με τα πάντα,
ακόμη και με την θλίψη του μερικές φορές.
Κάποιοι λένε βέβαια πως αυτό τον έφαγε.
Αλλά τι ξέρουν κι αυτοί, κυρία 37-52; Τίποτα.
Γι' αυτό εσείς ν' ακούτε εμένα,
κάτι γνωρίζω παραπάνω,
γιατί ο δολοφόνος ξέρει πολύ καλά το θύμα του.
Εκμεταλλεύεται τ' αδύνατα σημεία του,
εξαφανίζει τη δύναμη,
ρουφάει το μυαλό του,
κι ύστερα η δουλειά του γίνεται πολύ εύκολη.
Σας λέω λοιπόν εγώ, πως δεν υπάρχει αρχή και τέλος,
γι' αυτό μην ψάχνετε την αιτία, είναι άδικος κόπος.
Το μόνο που του έμεινε τώρα είναι
η απελπισία, κυρία 37-52,
γι' αυτό αν έχετε την καλοσύνη, μη τον βασανίζετε άλλο.
Αφήστε με να τον πάρω από εδώ
και θα τον ξεκάνω με την ησυχία μου στο δρόμο.
Δεν θα έχετε καμιά ευθύνη κυρία 37-52,
αυτό σας το εγγυώμαι,
δεν θα πω πουθενά για 'σας και
κανέναν δεν θα ακούσετε ποτέ να σας κατηγορεί.
Μόνο, αφήστε με να τον αποτελειώσω.
Δε βλέπετε τι μπελάς είναι;
Κοιτάξτε! Κοιτάξτε πως γλύφει την πλάτη του
και πως παρακαλάει για αγάπη.
Αλήθεια, θέλετε ένα τέτοιο βάσανο στο κεφάλι σας;
Δεν πρόκειται να γιατρευτεί ποτέ,
αυτό σας το εγγυώμαι,
τουλάχιστον όχι όπως το εννοείτε εσείς, κυρία 37-52.
Στο κάτω- κάτω, κι εγώ το καλό του θέλω,
να τον γλιτώσω από όσα του έχουν φορτώσει.
Έτσι κι αλλιώς, έχετε κι εσείς τη δική σας ζωή,
δεν είναι ανάγκη να την χαραμίσετε για χάρη του.
Πως;
Αλήθεια το λέτε;
Δεν ενδιαφέρεστε καθόλου για 'κείνον;
Μα αυτό είναι υπέροχο!
Μόνο πείτε το σας παρακαλώ μια φορά ακόμη,
να σιγουρευτώ κι εγώ και ν' αποφύγω τις τύψεις,
γιατί αν δεν ενδιαφέρεστε κι εσείς
που ήσασταν το τελευταίο του στήριγμα,
τότε με το να τον σκοτώσω,
όχι μόνο δεν τον βλάπτω,
αλλά του κάνω και χάρη.
Μάλιστα.
Σας άκουσα πολύ καθαρά.
Φεύγω λοιπόν, για να προλάβω και το αεροπλάνο.
Α, κι επειδή σας συμπάθησα,
πρόσεξα πως εκείνη η κοπελιά εκεί πίσω,
σας γλυκοκοιτάζει τόση ώρα που μιλάμε.
Τώρα επιτέλους θα είστε ελεύθερη να ζήσετε όπως το επιθυμείτε.

(Το αηδιαστικό κατάλοιπο σέρνει τον άνθρωπο έξω από την σκηνή. Τον αποτελειώνει μακριά από τα βλέμματα του κοινού. Τα φώτα σβήνουν κι έτσι δε βλέπουμε τι απέγινε η κυρία 37-52. Η αυλαία κλείνει)

Διάλεξε. Είναι ώρα, δε νομίζεις ;

Να με συγχωρείς, αν
σου μιλάω κάπως επιθετικά.
Είναι οι ζωές μας που εξαρτιώνται
η μια από την άλλη.
Αν έχεις να φας,
θα έχω κι εγώ.
Αν ζήσεις,
θα ζήσω.

Κι αν είναι ακόμα νωρίς
κι είναι πολύ δύσκολο
να σκεφτείς κι εμένα τώρα,
υπάρχει και η πιο απλή από τις μαθηματικές πράξεις.

Το ποτάμι του ιδρώτα που χύνεις,
(που πέρα από μια μελοδραματική εικόνα,
είναι και μια πραγματικότητα)
συν
την κλοπή του
(που είναι πραγματικότητα κι αυτή).

Αν τα προσθέσει αυτά ο κλέφτης
(αν τον αφήσεις δηλαδή να τα προσθέσει),
το αποτέλεσμα για 'σένα είναι η
απελπισία.
Αν τα προσθέσεις εσύ είναι το
θάρρος.

Διάλεξε λοιπόν,
ποιος θα κάνει την πρόσθεση.
Κι αν χρειαστείς βοήθεια,
εδώ είμαι κι εγώ .

Έτσι, γιατί ποτέ δεν θα τα πούμε όλα

Αν θυμάσαι ακόμη τα λάθη μου, θα γράψω
μια τιμωρία ίσα με το μπόι μου. Γιατί το πρώτο φως
που βλέπεις, δεν είναι παίξε γέλασε. Τυφλώνει
κι η όραση σου από τότε έχει το κουσούρι και
τα βλέπει όλα σ' αυτό το φως. Ακόμα και τα
άλλα φώτα. Ακόμα και τα σκοτάδια. Όσο και να
φύγω, με όση ταχύτητα,
κάποια πράγματα συνέβησαν. Τρόμαξε
λίγο κι εσύ μαζί μου.
Και ξανά μην τρομάξεις ποτέ. Μόνο
κοιμήσου, κι άσε την πουτάνα την τύχη να κάνει ότι θέλει.

Αν γράψω ποτέ σαν κι εσένα, δεν θα χρειάζομαι κανέναν να μου πει ότι γράφω καλά.
Κι όπου και να είμαι θα μου φτάνει.

Μόνο Αναπνοή

Αγοράσαμε τσιγάρα και περηφάνια από το περίπτερο.
Κλειδωμένο το ψυγείο κι εμείς μέσα. Βαθιά μέσα,
χέρια, πόδια και μυαλό.
Αν δεν ήσουν χθες το βράδυ, θα με κατάπινε το ταβάνι.
Κάπου τα χάνεις όλα, κάπου κοιτάζεις πίσω και δεν βλέπεις
τίποτα- τα ψίχουλα είναι φαγωμένα- και
μπροστά υπάρχει μόνο βενζίνη και θάλασσα.
Τι να μοιράσουμε αφού φαγώθηκαν όλα;
Μόνο ο αέρας μας έμεινε λοιπόν,
κι αν θέλεις σου δίνω λίγο από το δικό μου.

Σταματημένη γιορτή

Συνονόματη με μεγάλους ποιητές,
όχι γιατί το θέλησες,
αλλά γιατί έτσι σε βάφτισα εγώ.
Πυροτεχνήματα και ζαχαρωτά, δώρα
και λεφτά για το ταξίδι δεν υπάρχουν,
τα ξόδεψα όλα σε λόγια και φόβους,
λίγο μελοδραματικός και λίγο ακροβάτης,
ας είναι,
ο καιρός θα δείξει σε ποια φουρτούνα θα πνιγούμε
και ποιο κόκκινο θα μας σώσει,
αν σωθούμε, αν έχουμε το θάρρος να κολυμπήσουμε
σ' όποια Αθήνα είναι πιο κοντά.