Το να φοβάσαι τη δυστυχία είναι σαν να φοβάσαι να καταπιεις

Αυτά τα πρωινά με σκοτώνουν.
Κρέμομαι σαν κλωστή από το ταβάνι
κι αυτό είναι ένα απαίσιο συναίσθημα.
Ο ψυχίατρος μου είπε να μην ξυπνάω καθόλου.
Εγώ αποφάσισα να μην κοιμάμαι.
Έφτιαξα μια κασέτα με την κρύα φωνή σου.
Κρύα κασέτα, μου παγώνει το κεφάλι.
Τρώω αφόρητα κάθε βράδυ
μιας και δεν υπάρχει ο κίνδυνος να δω εφιάλτες.
Ευτυχισμένη ζωή.

Οι δουλειές έχουν γίνει σαν τους χαρούμενους ανθρώπους.
Είναι πολύ σπάνιο να βρεις μια
και αν τη βρεις σίγουρα δεν θα είναι αυτό που φαίνεται.
Οι αυταπάτες είναι πλέον το μόνιμο πιάτο της ημέρας.
Αυταπάτες με λαχανικά, αυταπάτες με ρύζι, τηγανιτές αυταπάτες.
Οι ατομικές λύσεις έχουν πια το προσδόκιμο ζωής μιας μύγας
-συνήθως τις βρίσκεις λιωμένες σε κάποια μπαλκονόπορτα.
Η συλλογικότητα είναι έμβρυο για λίγες μήτρες.
Ο διάολος δεν προλαβαίνει να βάζει καινούρια σερβίτσια
-χρόνια είχε να δει τέτοια κίνηση.
Ευτυχισμένη ζωή.

Αν μπορούσα τουλάχιστον να φτύσω τη μήτρα που με γέννησε,
τώρα δεν θα ήμουν δυστυχισμένος
σ' αυτό το απαίσιο μέρος.
Σίγουρα θα ήμουν σ' ένα καλύτερο.

Κρίμα... πάλι πέρασε η ώρα.
Θα αυτοκτονήσω αύριο.