(Ανοίγει η αυλαία και στην σκηνή πέφτει ένα κίτρινο κι αρρωστιάρικο φως. Η κυρία 37-52 κάθεται στην καρέκλα του γραφείου, φορώντας ένα μακρύ πουλόβερ. Απέναντι της, καθισμένο στο κρεβάτι, είναι το αηδιαστικό κατάλοιπο ενός ανθρώπου. Ανάμεσα τους, στο πάτωμα, είναι πεσμένος ο άνθρωπος)
Είχε τη ζωή μέσα του, κυρία 37-52.
Κάποτε.
Αγκάλιαζε χρώματα
αυτός που τώρα βλέπετε
πεσμένο στα τέσσερα
να τρώει από το πάτωμα
ότι αποφάγια του πετάξατε.
Έκαιγε το μέτωπο του
-το είχατε αγγίξει άρα με καταλαβαίνετε-
και γελούσε με τα πάντα,
ακόμη και με την θλίψη του μερικές φορές.
Κάποιοι λένε βέβαια πως αυτό τον έφαγε.
Αλλά τι ξέρουν κι αυτοί, κυρία 37-52; Τίποτα.
Γι' αυτό εσείς ν' ακούτε εμένα,
κάτι γνωρίζω παραπάνω,
γιατί ο δολοφόνος ξέρει πολύ καλά το θύμα του.
Εκμεταλλεύεται τ' αδύνατα σημεία του,
εξαφανίζει τη δύναμη,
ρουφάει το μυαλό του,
κι ύστερα η δουλειά του γίνεται πολύ εύκολη.
Σας λέω λοιπόν εγώ, πως δεν υπάρχει αρχή και τέλος,
γι' αυτό μην ψάχνετε την αιτία, είναι άδικος κόπος.
Το μόνο που του έμεινε τώρα είναι
η απελπισία, κυρία 37-52,
γι' αυτό αν έχετε την καλοσύνη, μη τον βασανίζετε άλλο.
Αφήστε με να τον πάρω από εδώ
και θα τον ξεκάνω με την ησυχία μου στο δρόμο.
Δεν θα έχετε καμιά ευθύνη κυρία 37-52,
αυτό σας το εγγυώμαι,
δεν θα πω πουθενά για 'σας και
κανέναν δεν θα ακούσετε ποτέ να σας κατηγορεί.
Μόνο, αφήστε με να τον αποτελειώσω.
Δε βλέπετε τι μπελάς είναι;
Κοιτάξτε! Κοιτάξτε πως γλύφει την πλάτη του
και πως παρακαλάει για αγάπη.
Αλήθεια, θέλετε ένα τέτοιο βάσανο στο κεφάλι σας;
Δεν πρόκειται να γιατρευτεί ποτέ,
αυτό σας το εγγυώμαι,
τουλάχιστον όχι όπως το εννοείτε εσείς, κυρία 37-52.
Στο κάτω- κάτω, κι εγώ το καλό του θέλω,
να τον γλιτώσω από όσα του έχουν φορτώσει.
Έτσι κι αλλιώς, έχετε κι εσείς τη δική σας ζωή,
δεν είναι ανάγκη να την χαραμίσετε για χάρη του.
Πως;
Αλήθεια το λέτε;
Δεν ενδιαφέρεστε καθόλου για 'κείνον;
Μα αυτό είναι υπέροχο!
Μόνο πείτε το σας παρακαλώ μια φορά ακόμη,
να σιγουρευτώ κι εγώ και ν' αποφύγω τις τύψεις,
γιατί αν δεν ενδιαφέρεστε κι εσείς
που ήσασταν το τελευταίο του στήριγμα,
τότε με το να τον σκοτώσω,
όχι μόνο δεν τον βλάπτω,
αλλά του κάνω και χάρη.
Μάλιστα.
Σας άκουσα πολύ καθαρά.
Φεύγω λοιπόν, για να προλάβω και το αεροπλάνο.
Α, κι επειδή σας συμπάθησα,
πρόσεξα πως εκείνη η κοπελιά εκεί πίσω,
σας γλυκοκοιτάζει τόση ώρα που μιλάμε.
Τώρα επιτέλους θα είστε ελεύθερη να ζήσετε όπως το επιθυμείτε.
(Το αηδιαστικό κατάλοιπο σέρνει τον άνθρωπο έξω από την σκηνή. Τον αποτελειώνει μακριά από τα βλέμματα του κοινού. Τα φώτα σβήνουν κι έτσι δε βλέπουμε τι απέγινε η κυρία 37-52. Η αυλαία κλείνει)
Είχε τη ζωή μέσα του, κυρία 37-52.
Κάποτε.
Αγκάλιαζε χρώματα
αυτός που τώρα βλέπετε
πεσμένο στα τέσσερα
να τρώει από το πάτωμα
ότι αποφάγια του πετάξατε.
Έκαιγε το μέτωπο του
-το είχατε αγγίξει άρα με καταλαβαίνετε-
και γελούσε με τα πάντα,
ακόμη και με την θλίψη του μερικές φορές.
Κάποιοι λένε βέβαια πως αυτό τον έφαγε.
Αλλά τι ξέρουν κι αυτοί, κυρία 37-52; Τίποτα.
Γι' αυτό εσείς ν' ακούτε εμένα,
κάτι γνωρίζω παραπάνω,
γιατί ο δολοφόνος ξέρει πολύ καλά το θύμα του.
Εκμεταλλεύεται τ' αδύνατα σημεία του,
εξαφανίζει τη δύναμη,
ρουφάει το μυαλό του,
κι ύστερα η δουλειά του γίνεται πολύ εύκολη.
Σας λέω λοιπόν εγώ, πως δεν υπάρχει αρχή και τέλος,
γι' αυτό μην ψάχνετε την αιτία, είναι άδικος κόπος.
Το μόνο που του έμεινε τώρα είναι
η απελπισία, κυρία 37-52,
γι' αυτό αν έχετε την καλοσύνη, μη τον βασανίζετε άλλο.
Αφήστε με να τον πάρω από εδώ
και θα τον ξεκάνω με την ησυχία μου στο δρόμο.
Δεν θα έχετε καμιά ευθύνη κυρία 37-52,
αυτό σας το εγγυώμαι,
δεν θα πω πουθενά για 'σας και
κανέναν δεν θα ακούσετε ποτέ να σας κατηγορεί.
Μόνο, αφήστε με να τον αποτελειώσω.
Δε βλέπετε τι μπελάς είναι;
Κοιτάξτε! Κοιτάξτε πως γλύφει την πλάτη του
και πως παρακαλάει για αγάπη.
Αλήθεια, θέλετε ένα τέτοιο βάσανο στο κεφάλι σας;
Δεν πρόκειται να γιατρευτεί ποτέ,
αυτό σας το εγγυώμαι,
τουλάχιστον όχι όπως το εννοείτε εσείς, κυρία 37-52.
Στο κάτω- κάτω, κι εγώ το καλό του θέλω,
να τον γλιτώσω από όσα του έχουν φορτώσει.
Έτσι κι αλλιώς, έχετε κι εσείς τη δική σας ζωή,
δεν είναι ανάγκη να την χαραμίσετε για χάρη του.
Πως;
Αλήθεια το λέτε;
Δεν ενδιαφέρεστε καθόλου για 'κείνον;
Μα αυτό είναι υπέροχο!
Μόνο πείτε το σας παρακαλώ μια φορά ακόμη,
να σιγουρευτώ κι εγώ και ν' αποφύγω τις τύψεις,
γιατί αν δεν ενδιαφέρεστε κι εσείς
που ήσασταν το τελευταίο του στήριγμα,
τότε με το να τον σκοτώσω,
όχι μόνο δεν τον βλάπτω,
αλλά του κάνω και χάρη.
Μάλιστα.
Σας άκουσα πολύ καθαρά.
Φεύγω λοιπόν, για να προλάβω και το αεροπλάνο.
Α, κι επειδή σας συμπάθησα,
πρόσεξα πως εκείνη η κοπελιά εκεί πίσω,
σας γλυκοκοιτάζει τόση ώρα που μιλάμε.
Τώρα επιτέλους θα είστε ελεύθερη να ζήσετε όπως το επιθυμείτε.
(Το αηδιαστικό κατάλοιπο σέρνει τον άνθρωπο έξω από την σκηνή. Τον αποτελειώνει μακριά από τα βλέμματα του κοινού. Τα φώτα σβήνουν κι έτσι δε βλέπουμε τι απέγινε η κυρία 37-52. Η αυλαία κλείνει)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου