Ντουμ-τα-τα-ντουμ-τα, σαν Αμανές...

Χτυπάει ο ρυθμός βαθιά μέσα σε λεπτές
κλωστές από υγρό μεταξοσκώληκα κι αλλάζει
το δέρμα του προκλητικά στα κλουβιά των
υγρών καλοκαιριών με τα κολλημένα φανελάκια
στο σώμα μου, με το σώμα σου ιδρωμένο, με
το σώμα σου στο σώμα μου, και τώρα να που
η γη πονάει, κλαίει στα βήματα μου, μυρμηγκιάζουν
τα πόδια μου, ο καιρός δεν αλλάζει εδώ, γαντζώθηκε
ο χειμώνας και καίει, βράζει το μυαλό μου, εξατμίζεται
η μυρωδιά. Μένεις εδώ και θα μένεις εδώ, ζεστό
ταμπούρλο σε φάλτσα μπάντα, περιφέρεται στο χωριό
η καντάδα όσων δεν έκαναν ποτέ καντάδα, κι εγώ
τραγουδάω, στον ρυθμό και στον τόνο
σωστός, μικρομέγαλος πρόγονος του εαυτού
μου με ματαιόδοξα κόμπλεξ, και ποτέ δεν κατάλαβα
ποιο μέλλον κρύβει την λύση,
γιατί ακόμη και ο Κάρολος δεν μπόρεσε να σε εξηγήσει.