Το κυνήγι της ευτυχίας

Μπουρμπουλήθρες και μελάτα αυγά.
Σαν παιδί που παίζει/ ευνουχίζει/ διαμελίζει
το πλαστικό του, πανέμορφο κουκλοθέατρο.
Τέλειοι ρόμβοι, τετράγωνα, τρίγωνα κομφετί
που πέφτουν από το ταβάνι σε ένα καζάνι
που βράζει τα κόκαλα μας. Αχρείοι
φίλοι που μας χτυπάνε κατευναστικά στην πλάτη.
Βζουυμ το κουρδιστό αυτοκινητάκι που μας
έκαναν δώρο στα ένατα γενέθλια μας,
που την τούρτα την είχε φτιάξει η μαμά, που
δεινοπάθησε μέχρι να μας ξεγεννήσει.
Το φρεσκοκουρεμένο γρασίδι βρωμάει από τη βροχή.
Πεθαμένοι, από χρόνια φώναζαν πως πηγαίνουμε
στραβά και τώρα ξεθάβουν τα λείψανα τους για να
παραχώσουν άλλους πεθαμένους που μπορεί και να μην
φώναζαν τίποτα εκτός απ' τις βρισιές στη γυναικούλα τους
και στα αγόρια που έγιναν άντρες.
Το φρεσκοκουρεμένο γρασίδι πραγματικά βρωμάει.
Κραακ κάνουν τα μανταλάκια που ξεράθηκαν από τον ήλιο
"και σου 'πα να τα μαζεύεις απ' την απλώστρα όταν τελειώνεις!".
Ο Κάρολος είναι καταχωνιασμένος κάτω από άλλα βιβλία. Δεν βλέπει
το φως της μέρας, αλλά τουλάχιστον δεν σκονίζεται.
Οι λάμπες στους δρόμους έχουν ένα ωραίο κόκκινο φως όταν πρωτοανάβουν
και ταιριάζει με το τραπεζομάντιλο της μαμάς.
Η παρουσία σου έγινε φορτική, άυλη όπως ήταν, αλλά
ούτε κι αυτήν έχω κουράγιο πια να αποδιώξω. Μ' αρέσει
να την κοιτάζω γυμνή τα βράδια να σουλατσάρει μέσα στο δωμάτιο.
Ο χρόνος στο τηλέφωνο τελειώνει και περιμένω να κοπεί η σιωπή σου στην μέση.
Η σιωπή κόβεται με μαχαίρι. Ίσως
με πάρει κι εμένα ξώφαλτσα καμιά μέρα
και δεν χρειαστεί να σου πω "αντίο".
Ή μήπως στο είπα ήδη;

Τι λες; Μίλησες; Είναι η βροχή και δεν σ' ακούω!