Άρνηση

Φωνή από ξυράφι και μέλι μαζί, από παλιά
σαπούνια κι από τωρινή, φρέσκια μπουγάτσα,
μελισσοκόμο αγαπητικό και θηλυπρεπές
βάδισμα, ίδια ιαγουάρος χορτοφάγος και
ιθαγενής με τακτ. Χρόνια λουζότανε στο ποτάμι
που η μαμά έπλενε τα ρούχα μας, ίδια νερά,
ίδιο μαλακτικό, ίδια χαμόγελα μέχρι τ' αυτιά,
ερωτηματικό πάθος, βόμβος από ζουζούνια, χώμα
με λουλούδια και χώμα με χόρτα, και κάτι
 ρώτησε μια μέρα χωρίς να πάρει απάντηση, εκνευρισμός
μετά, σπασίματα, γυαλιά, βαζάκια μαρμελάδα
και κάδρα με πίνακες του Μοντιλιάνι, αβέβαιη
μεταστροφή σε κάτι που θύμιζε λιωμένο παγωτό
βανίλια με κομμάτια σοκολάτας.
Είσαι καλά, είμαι καλά, είμαστε καλά κι ένας
ένας πηδάμε από το γκρεμό, μπρος στα πόδια μας,
όρθιοι, ξαπλωμένοι, σπασμένοι, ξανασυναρμολογημένοι,
έτοιμοι τώρα, ποτέ ξανά έτοιμοι, γέλιο, γέλιο, γέλιο
που κρύβει όση αμηχανία θα βρεις και στο πορτ μπαγκάζ
ενός παλιού αυτοκινήτου, και στην μπαλαρίνα ξανά!
και πέρα δώθε, πέρα δώθε, όλο εκεί, προστατευμένοι
από ασφαλιστικές δικλίδες. Μόνο που αρνείσαι να
διαβάσεις Μαρξ, κι αυτό δεν μπορώ να το συνηθίσω. Ακόμα.