Παρενέργειες έλλειψης φαρμάκων

Αμφεταμίνες και μπετόν. Μακριά, πολύ
μακριά από εκεί, εκεί που λένε πως
ηρεμεί το μυαλό, δίπλα απ' το ποτάμι
με τα ραδιενεργά απόβλητα και πέρα
από τις γραμμές του τραίνου, περιμένω. Τι;
Μόνιμη επαρχία. Μικρά μυαλά, μεγαλύτερα
από το δικό μου, σέπια του Βοσπόρου κι
ένα κουλούρι με σουσάμι να σε πιάσει
μέχρι το μεσημέρι. Βράγχια ψαριού. Αναπνοές
κάτω από το νερό- πολύ κάτω- άνετες και
χοληστερίνη. Κίτρινο χαπάκι, μπλε
χαπάκι, μαύρο- αυτό δε βγαίνει σε χάπι-
και για την ταμπακιέρα ούτε λόγος. Όχι εγώ, ποτέ
εγώ, μόνο οι άλλοι, πάντα οι άλλοι, μίσος
και κατανόηση, τσάι και συμπάθεια, χωρίς
χέρια, με το ζόρι πόδια, κεφάλια με κοντίσιονερ
για καλύτερη απόδοση. Δε διαβάζεις πια, δε σε
νοιάζει, βόρειος με ξανθό μαλλί ή μετανάστης
σπουδαγμένος; Και πάλι δεν έχει σημασία. Βυζί
με φωτοστέφανο. Ευλογημένη μαλακία κάθε τόσο,
με διεστραμμένα κομφετί, μικρά μικρά μικρά
κομμάτια και κομμάτια πιο μεγάλα, αναμνήσεις στου
διαόλου τη μάνα, και πιο κοντά, στην κόλαση την ίδια.
Χαμόγελα ανακούφισης και αδρεναλίνη. Νύχτα, μέρα,
ίδιες, ίδιο φως, ίδιο σκοτάδι, ίδιες φωνές, μόνο
σιωπή, τίποτα άλλο, σιωπή και ξερό ψωμί, τρέλα
τρέλα τρέλα που δεν θα έρθει ποτέ. Τώρα πια το ξέρω.
Καμπαναριό. Στο ντιν γελάω, στο νταν από 'δω παν κι
οι άλλοι.
Κι όσο για τα υπόλοιπα, όταν τα ζήσω θα σου πω.