Κρίμα τα μάτια σου

Μαύρη χολή και πύον κι απ' το λόφο με τα
λάμα να κοιτάζεις τα συγκρουόμενα στην πλατεία
που ήρθαν για το πανηγύρι, μπαμ και μπουμ να
χτυπάνε μεταξύ τους τα παιδάκια, παιδάκι κι εσύ
και να λες γιατί, να λες γιατί εγώ και που βρεθήκαν
όλοι αυτοί ξαφνικά γύρω μου, και πότε θα νυχτώσει.
Και όλοι να είναι ευτυχισμένοι, τα σκυλιά, οι γάτες, τα
δέντρα, τα σπίτια, οι άνθρωποι και μέχρι και οι τρίχες
των ποδιών τους να είναι ευτυχισμένες και
πως να αντέξεις τόση ευτυχία, μέλι με ρίγανη μαζί,
υγρό και πηχτό, σχεδόν θάνατος, σχεδόν αδυναμία,
απόγνωση σαν ρημαγμένο σπίτι δίπλα σ' ένα
καινούριο και φρεσκοβαμμένο κι απόπατος σκύλων.
Αισθητική γραμμένη σε πινακίδες νέον και αποσύνθεση
σε στυλ βαλκανικό, νεόπλουτος κιτς γαμπρός, γυμνός
κι ερεθισμένος μπροστά στον καθρέφτη, έτοιμος. Η νύφη
αλυσοδεμένη. Τα παιδιά εξαμηνίτικα. Ο καιρός
συννεφιασμένος. Πατιρντί από χάλκινα πνευστά, και
τρομπέτες και τρομπόνια κι εμφώνια, μύγα μες στο γάλα,
αντικοινωνική επανάσταση και βία, βία, βία, σιγανή,
ψυχρή, κρυμμένη, γλιστερή και λαδωμένη, και τρέχεις,
πόδια ξυλοπόδαρα, κι από κάτω ένα μπουλούκι ανθρώπων
να τα πριονίζει, και δωσ' του! Δωσ' του να δουλεύουν τα
τρακτέρ, δωσ' του να ξυρίζεσαι πριν την Ανάσταση, δωσ' του
να στοιβιάζονται τα βαμβάκια, δωσ' του, δωσ' του, δωσ' του, και
σε ΄μένα μη δίνεις τίποτα. Αχρείαστο είναι και το αντίο
αφού δε βλέπουμε μπροστά μας. Κι άντε οι τυφλοί δικαιολογούνται,
αλλά εμείς που τάχα έχουμε και εννενηνταπέντε μάτια;